Cuda, a nauka

Powszechnie się przyznaje, że cuda i nauka to dwa odmienne terminy. Cud ma być czymś niewytłumaczalnym, czego ludzki umysł nie pojmuje. Nauka to z kolei ścisła i logiczna sprawa. Lecz czy aby na pewno się wykluczają? Czy cud to czasem nie jest po prostu piękne zjawisko, które porusza ludzkie serce, a czy koniecznie musi być niewytłumaczalny? Czy czasem nauka sama w sobie nie jest cudem? 

Powiedźcie jak nazwać coś takiego: wodór jest często używany, jako paliwo w silnikach rakietowych, przy okazji każdy z nas wie o bombach wodorowych. Wodór to pierwiastek silnie wybuchowy, który bez problemu potrafi wywoływać ogień. Jest też tlen, to jest z kolei pierwiastek, który podtrzymuje spalanie. Więc czy połączenie tych dwóch pierwiastków nie powinno dać substancji, która poprzez wodór wywoła ogień, a przy pomocy tlenu będzie go podtrzymywać? Nie, jest całkiem inaczej, otrzymamy w tedy wodę, substancja, która gasi płomień. To jest nauka, ale równie dobrze można nazwać to cudem. 

Należy też wziąć pod uwagę, co człowiek rozumie poprzez cud. Taka sucha i na mój chłopski rozum, niezbyt dobra definicja głosi: zjawisko lub zdarzenie, którego nie da się racjonalnie wyjaśnić przez odwołanie do przyczyn naturalnych. Niby brzmi inteligentnie, ale według mnie trafniej i mądrzej twierdzą ludzie, dla których cudem jest np.: każdy dzień, każdy poranek. Przecież możemy wyjaśnić naukowo to, w jaki sposób codziennie po nocy, naszym oczom ukazuje się słońce. Więc, czy dlatego nie można nazwać tego cudem? Ojciec alkoholik, który rzuca nałóg, narodziny dziecka, każdy uścisk, każdy pocałunek, uśmiech od człowieka (nawet zdane prawo jazdy); to wszystko jest dla nas wytłumaczalne, a czy nie jest ogromnym cudem? Nie szukajmy sobie cudów jak pokazu Copperfield’a, to chyba przytłaczające, kiedy człowiek nieświadomie cud zniża do rangi sztuczki. To ma poruszać ludzkie serce, uczynić kogoś lepszym, dać prawdziwe szczęście. I tutaj nauka nie wyklucza czegoś do rangi cudów, bo sama w sobie jest cudem. 

Najzwyczajniej na świecie nie dzielmy cudów w kategorie na takie, według których jest prawdziwy kiedy nie da się go wytłumaczyć, a nieprawdziwy kiedy ma coś wspólnego z logiką i nauką. Zapewne aniołowie w niebie mają niezłą polewkę, nie mogą przestać się śmiać kiedy widzą jak ludzie w swej zacnej „mądrości” wymyślają sobie inteligentne definicje cudów.


(Człowiek znudzony pisze nocą na laptopie, nagle przecierając twarz obejrzał się za okno - a tu już świt! - Kocham to uczucie)